Freedom's just another word

Deze kroeg aan het begin van onze straat, de Paper Mill Creek Saloon schijnt een van de plekken te zijn geweest waar Janis Joplin zich graag, vergezeld van wat Hell's Angels, vol liet lopen. Zonder dat we 't vooraf in de gaten hadden, zijn we alsnog in het hart van ouwehippieland terecht gekomen.


Ons huis hier is een warmbloedig ingericht hol vol boeddistische spreuken en zelfgeschreven gedichten, eigen pottenbaksels, Ierse muziekinstrumenten, een weefgetouw, niet te tillen vooroorlogse gietijzeren bakpannen en een keukenkast vol niet te betalen guilt free geproduceerde producten.


In Fairfax, het naburige dorp, speelden Jefferson Airplane en The Grateful Dead nog eens een potje softbal. Het is tevens de woonplaats van Van Morrison en diens ouders, die er van hun zoon een platenwinkel cadeau kregen. Alles is hier organisch, van de damesmode tot aan de stomerij.



Deze onbespoten reïncarnatie van Janis zagen we vandaag rondhangen bij een bushalte. Bussen en hippies, ze horen bij elkaar, nog altijd.








On the bus... Je ziet ze hier nog ongefossileerd, in het wild. Deze blonde Vader Tijd, voorzien van een met gaffertape bijeengehouden gitaar en PVC-wandelstaf ontmoetten we tijdens twee afzonderlijke busritten. Hij woonde in Nepal en India, schrijft boeken en gedichten over ruimteschepen en Gestalt-therapie en legt je in 5 minuten uit hoe de wereld in elkaar steekt én genezen kan worden van alle neurosen.

Morgenochtend reizen we terug naar Nederland.

Rehab

In een kamertje zoals dit moet het geëindigd zijn, het leven van de aardigste snarenvirtuoos in de rock & roll. Het plaatje is afkomstig van de website van Serenity Knolls, want je kan er natuurlijk niet zo maar zelf even gaan koekeloeren. Als dat al enige zin zou hebben.
Niettemin: toch maar wat feiten over hoe het nu precies zat, bij elkaar geharkte informatie van verschillende fansites - de deadheads onder de lezers moeten het maar zeggen als ik bepaalde finesses mis.

Jerry Garcia behoorde tot de allereerste generatie psychedelici, die onbekommerd drugs had gebruikt. Dus Jerry was verslaafd geraakt, had bovendien slechte eetgewoonten en leed aan suikerziekte. In 1986 was hij daardoor al eens vijf dagen in coma geraakt. In 1989 bezocht hij voor het eerst een afkickkliniek. In 1995 probeerde hij het opnieuw, hier om de hoek dus.

Voorbij het plaatselijke 'Peace Center' (Stop moord in Gaza, Amerika uit Irak) bereik je de kliniek, toch nog een flink stukje bergop. De omgeving is adembenemend.
Geen hekken, wel een verzameling van die uiterst vriendelijke stafleden (of waren het vergevorderde rehabs?)
Ja, inderdaad, hier is Jerry Garcia overleden.
We willen niet storen.
'Yeah, we understand. You come in peace.'

Iemand gaat vragen of we mogen rondkijken en we komen in een soort lobby waarin comfortabele banken in een kring staan. Een heel vriendelijke grijze mevrouw zegt dat we hier absoluut niet mogen komen.


In de periode voor Jerry hierheen kwam, begon hij af te takelen. Hij verloor de macht over zijn gitaar, moest soms tijdens het spelen van een nummer eraan worden herinnerd welk nummer hij ook alweer aan het spelen was.
Dan: hartstilstand. Er zijn heads die suggereren dat er iemand met lekkernijen langs moet zijn gekomen, maar dat lijkt me onaannemelijk in deze omgeving.


In Golden Gate Park wordt een groot herdenkingsconcert gehouden. Jerry wordt na een besloten dienst in zijn woonplaats San Rafael (hier vlakbij in Marin County) gecremeerd. Vlak voor de uitvaart wordt nog even de familie-auto gestolen door een 16-jarig meisje. Zijn weduwe houdt zijn twee eerdere vrouwen (waaronder Mountain Girl, de oude Merry Prankster, met wie hij twee kinderen had) buiten de episcopale kerkdeur. De ene helft van zijn as wordt in Ganges uitgestrooid, de andere helft in de Frisco Bay. Ook daar mocht Mountain Girl niet bij zijn.

Off the road

Het blijkt dat we hier op een paar honderd meter wonen van de sterfplek van Jerry Garcia. Loop in Google Maps met de streetview-functie van ons huis naar 145 Tamal Road, waar zich de afkickkliniek bevindt waar Jerry, 53 jaar oud, in 1995 stierf.
Op de plek zelf is, althans in Google Maps, niets te zien. Vandaag zullen we naar de plek toegaan om er het onze van te halen.
(NB: Soms duurt het lang voor de streetview is ingeladen, dan zie je hieronder niets. Even wachten! Gebruik pijltjestoetsen om door de straatfoto te bewegen. Je kan ook omhoog kijken, gebruik daarvoor het wijshandje. Even wennen, maar wel leuk.)

Grotere kaart weergeven


Grotere kaart weergeven

Jerry died - Official news
From: John Heckler
Date: 9 Aug 1995 17:07:26 GMT
Organization: Mead Data Central, Dayton OH
Copyright 1995 Reuters, Limited Reuters

Jerry Garcia, the lead guitarist of veteran rock band the Grateful Dead, died of apparent natural causes Wednesday, the Marin County Sheriff's Office said.
Ken Frey, a detective at the sheriff's office, said Garcia was found dead at 4.23 am (723 EDT) by staff members at Serenity Knolls, a drug and alcohol treatment facility at Forest Knolls in California. Attempts to revive him were unsuccessful.
Garcia, 53, had suffered from diabetes and general ill health for several years.
An American cultural phenomenon for more than a quarter century, the Grateful Dead was one of the leading bands of San Francisco's 1960's flower power movement.
They extended their reach over the ensuing decades becoming one of the world's most popular draws on the concert circuit even though they rarely had hit albums.
The group was formed in 1966 and was one of the icons of the 60s and 70s. Jerry Garcia along with fellow guitarist Bob Weir, bass player Phil Lesh and drummer Bill Kreutzman were original members. Drummer Mickey Hart joined in 1967.
Garcia, born Jerome John Garcia in San Francisco in 1942, was the son a band leader. He dropped out of high school at 17 and worked as a salesman and teacher in California before forming the Warlocks rock group in 1965. The following year the Warlocks became the Grateful Dead.

http://www.hoboes.com/pub/Fenario/Jerry/News.html

The Mountain

Een hele tijd geleden waren we in Woodstock (ja, precies, waar het allemaal gebeurde). Woodstock is een klein plaatsje in de Catskill Mountains ten noorden van New York (de stad). Daar, in de bossen, begreep ik ineens iets van de essentie van de Amerikaanse muziek waarmee ik ben opgegroeid. Hoe die muziek zich doorlopend probeert te verhouden tot de werkelijkheid van dit continent, dit immense land van onbegrensde dromen en verpletterende nachtmerries. Luister naar de teksten van Bob Dylan, van Steve Earle, van John Hiatt, enfin noem ze maar op, de lijst is oneindig, dan doemt daar doorlopend Amerika in op als een mythisch decor. Het land is een archetype van zichzelf. Ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen. Maar alles wordt hier direct een verhaal. Het dagelijkse leven is er hier nooit zo maar het dagelijkse leven. Het moet allemaal verteld worden, vertaald in woorden, beelden, klanken die iets uitdrukken van het sublieme.
Sinds we in Woodstock waren, ben ik gaan houden van schilders zoals Thomas Cole, die dit portret van de Kaaterskill Falls bij Woodstock maakte. Zijn schilderijen zijn vaak over de top, maar toch kloppen ze voor mij, want alleen door middel van overdrijving kom je enigszins bij de ervaring van het Amerikaanse continent.
In alle goeie Amerikaanse kunst zie je het terug: dat verklanken van genadeloze tweeslachtigheid. Hoop en angst, onderweg zijn om 't allemaal onder controle te krijgen. Kerouacs On the Road, Coles verkennningen van de wildernis, Bob Dylans Never Ending Tour.

Our house is a very very very fine house

De laatste dagen van de reis wonen we in Marin County, over de Golden Gate Bridge. Een andere wereld. Het land van de sequoia's, de redwoods, de oerbossen met gigantische naaldbomen. Ze staan hier gewoon aan het weggetje waar onze houten cabin aan staat, bergop verscholen tussen de van kleur verschietende loofbomen.

http://www.homeforexchange.com/USA/California/9918-Secluded-canyon-home-close-to-beaches-hiking-and-San-Francisco.html

As I pulled away slowly, feeling so holy

A day in the life

Change has come

O happy day

Dit filiaal van Starbuck's was het eerste stemkantoor dat we vandaag tegenkwamen. Wie gestemd heeft krijgt een stickertje op de revers en dat geeft dan weer recht op een gratis koffie. De lange rij die er urenlang had gestaan, was net een beetje opgelost...

...volgens deze mevrouw, een vrijwilligster van het stembureau, die ons vroeg geen kiezers te fotograferen. 'De hele wereld kijkt vandaag mee,' zeiden we. 'Ja, iedereen wil zien hoe wij de verkiezingen organiseren,' zei ze. 'Maar het gaat ook om buitenlandse politiek,' zeiden wij. 'Vanwege de economie natuurlijk,' zei ze. We gaven het op...

...en keken naar de overkant van de straat, naar de Chinese Baptist Church. Achter het raam een zeldzaam affiche: Yes on 8. De Chinese Christenen zijn tegen het homohuwelijk en dan stem je voor 'Prop 8'...

...maar in Chinatown galmde het met Chinees accent Obama Obama Obama Obama...

...terwijl op bijna iedere straathoek nog campagne werd gevoerd tegen Prop 8 en voor lokale helden die tot supervisor van hun wijk gekozen willen worden.



http://www.noonprop8.com/

Deadhead

Voor beginners:
http://en.wikipedia.org/wiki/Deadhead

Truckin' San Francisco

Elk shot is een verhaal. Met dank aan de mensen, dieren en dankbare doden van San Francisco.

When all the hipppies cut off all their hair

We wonen deze week in een mooi, groot huis in een straat met uitzicht over de Golden Gate. Als er geen mist is kun je de brug zien. De eigenaars zijn twee gepensioneerde computerdeskundigen, die al sinds de jaren zestig in San Francisco wonen. Zij waren, zo vertelden ze ons, zelf geen hippies, maar hebben de hele beweging hier als jongelui nog net meegemaakt. Onze gastvrouw was nog maar net hierheen verhuisd vanuit Oklahoma toen ze op een ochtend wakker werd van een hard, raar geluid dat ze nog nooit gehoord had. Dat bleek later Jimi Hendrix te zijn, bezig met zijn soundcheck voor het legendarische concert op de Panhandle (een soort uitloper van het Golden Gate Park, die de wijk Haight Ashbury afsluit).

Haight Ashbury is vandaag de dag een stille buurt, met hele dure huizen. Haight Street probeert het hippieverleden levend te houden, maar het is erg kunstmatig en commercieel. Er zwermen jongeren met grote rugzakken rond, vooral punks, en ook veel zwervende alcoholisten. Je vindt er dezelfde winkeltjes als in de Damstraat in Amsterdam, met waterpijpen en mariuana-souvenirs. Straatmuziek? Hier en daar zitten jongens met mottige dreadlocks in zichzelf gekeerd op een gitaar te strummen.

Is het hippiedom dus zo'n beetje uitgestorven? Daar lijkt het op. Maar misschien is dat toch niet waar. De subcultuur is in een aantal opzichten cultuur geworden. Zie de organic winkels. Wat in Nederland voorbehouden is aan natuurwinkels en een paar aparte schapjes in Albert Heijn, is hier gemeengoed. Zelfs de kleinste kruideniertjes - en die zitten hier op bijna iedere straathoek - grossieren in biologische producten.
Volgens een interessant artikel in de New York Times loopt er een lijn rechtstreeks van de hippie-idealen naar deze algemeen aanvaarde organic-trend. En dat niet alleen, ook naar het internet. De droom van de hippies was om de gevestigde orde te ondermijnen door het stichten van nieuwe, onafhankelijke gemeenschappen. Het internet leek van meet af aan die droom te kunnen vervullen. Je kan er over van mening verschillen of dat ook echt zo is, maar een feit is dat veel oude hippies in de jaren '70 en '80 aan de slag zijn gegaan met computers, en hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van het internet.
Wat er nog over is van de hippies in uiterlijke zin, is een beetje teleurstellend. Maar er loopt een vloeiende lijn van Ken Kesey's LSD-feesten naar het huis vanwaaruit ik op dit moment dit blogbericht schrijf.

All along the watchtower

Het SF MOMA heeft een prachtige collectie - zie deze foto's - maar de meest indrukwekkende kunstwerken hier vond ik tot nu toe toch de muurschilderingen in de Coit Tower. Ze zijn ontstaan in de jaren '30, als onderdeel van een overheidsproject, om door de economische crisis getroffen kunstenaars aan werk te helpen. Onder invloed en supervisie van Diego Rivera maakte een groep muurschilders een portret van Amerika - het land van belofte en het land van de cynische plutocraten. Hoe lang zal het duren voor er weer zulke projecten worden opgestart? De tijd is er rijp voor. Nog twee dagen tot de verkiezingen.

New Deal Art During the Great Depression

On May 6, 1935, the Works Progress Administration (W.P.A.) was created to help provide economic relief to the citizens of the United States who were suffering through the Great Depression. The artistic community had already become inspired during the 1920s and '30s by the revitalization of the Italian Renaissance fresco style by the inspired creations of Mexican muralists Diego Rivera, Jose Clemente Orozco, and David Alfaro Siqueriros. Certain visionary U.S. politicians decided to combine the creativity of the new art movements with the values of the American people. The Federal Art Project was one of the divisions of the W.P.A. created under Federal Project One. President Franklin D. Roosevelt had made several attempts prior to the F.A.P. to provide employment for artists on relief, namely the Public Works of Art Project (P.W.A.P.) which operated from 1933 to 1934 and the Treasury Department Section of Painting and Sculpture which was created in 1934 after the demise of the P.W.A.P. However, it was the F.A.P. which provided the widest reach, creating over 5,000 jobs for artists and producing over 225,000 works of art for the American people.

It is this legacy of the thousands of workers who labored at their craft for little money but great pride which we have to inspire us today. Although many of these works of art have been destroyed or stolen, those that remain must be preserved. They stand as a reminder of a time in our country’s history when dreams were not allowed to be destroyed by economic disaster.

http://www.wpamurals.com/

Go see the geek

Afgezien van een algemene voorkeur voor verkleedpartijen, zie ik hier niet heel veel uitzinnigheden op straat. Zo ontzettend veel gebeurt er hier niet. Voor adrenaline kun je beter naar New York gaan, of gewoon in Amsterdam blijven. Maar het is de atmosfeer hier. Die is ongewoon vriendelijk en opgewekt. Het is misschien juist dat kalme, vreedzame klimaat wat San Francisco zo beroemd heeft gemaakt. Wat eerst de Beats en later de hippies hiernaartoe trok. Ik vond met de zoekwoorden 'freaks san francisco' het onderstaande stukje tekst. Je staat er niet zo bij stil dat het grootste deel van de wereld bestaat uit plekken waar mensen zich doorlopend menen te moeten bemoeien met alles wat je doet.

the freaks of san francisco
An old friend came to visit me this weekend. She's one of those people who i see as exceptionally similar to me. Overeducated, always thinking about issues of privilege, activist, queer, etc. We both came from the hippie-esque world of the coops.

Anyhow, we spent a few hours wandering around the Mission and it was such an eye-opener. She was so viscerally aware of the elements of CITY and of San Francisco in particular. She's living in a town that looks like something Disney would create. She's not blonde, not rich, not a prep, not a surfer; she's an outright freak there. But she's there because she's kicking ass on the international activist scene and that's where she needs to be right now. But talking to her made me really reflect on how much i value San Francisco.

I'm not a freak here. No matter what i wear, i will run into someone with a crazier outfit. And it doesn't matter anyhow. My sexuality is also not a big deal. It is so strange to be in an environment where the straight folks are more tolerant of queerness than the gay folks. But again, no big deal. Whenever i want to meet new interesting people, it's possible. In fact, there are so many intriguing people that i want to get to know, but just haven't because of time restrictions on my part. I can see art events whenever i want; i can go dancing whenever i want. There are cool bookstores and clothing shops and street life.

I just received a note from a 15 year old somewhere in "WASP suburbia." She wrote to tell me about how she's tormented by kids at school, about how the administration does nothing to help, about how valuable the Internet was for finding people like her. I totally get where she's at. When i was living elsewhere, i always felt so out of place and relied on technology to meet people more like me. But the funny thing about San Francisco is that i'm finally in a place where there are more intellectual freaks/geeks in everyday life than i ever found online.

I just had two different friends leave SF because they *hated* it. I still haven't been able to squelch my immediate visceral response: how do i like you??? is there something about you that i don't know about yet? ::laugh:: But seeing my beloved city through a friend's eyes was so refreshing. I am so thankful for living here. For having 85 degree days in March. For having so many freaks, geeks, and queers that i can just be me and stop trying to exacerbate or repress my identity for others.

http://www.zephoria.org/thoughts/archives/2004/03/20/the_freaks_of_san_francisco.html

Rainy day

Nu eens even over de contemporary art scene hier. We zijn er naar op zoek, maar kunnen 'm niet vinden. Althans, we kunnen hier geen goede galeries vinden. Wel een hele rits dure onsympathieke kunsthandels, waar geldverdienmeisjes en geldverdienmannen in pak je verbieden om te fotograferen en waar ze vooral Spiegelgrachtgrafiek slijten (Chagall, Picasso, Klein, Hirst). Deze galeries vind je, zoals je kan verwachten, in het deel van San Francisco waar de wolkenkrabbers staan. Verse kunst, zo van de kunstenaar, zorgvuldig gepresenteerd in een zorgvuldige galerie, hebben we hier nog niet kunnen vinden. We kunnen sowieso niet goed achterhalen waar je interessante kunstenaars en tentoonstellingsruimten vindt. Misschien zijn ze er gewoon niet. Misschien moet je er de stad voor uit, naar de overkant van de baai, in Oakland, waar de huren minder hoog zijn.

Vandaag bezochten we voor de tweede keer een open studios-dag. De vorige was in North Beach, ooit het Bohemia van San Francisco, waar Jack Kerouac en Allen Ginsberg de toon zetten, en in hun kielzog een stroom beeldend kunstenaars inspireerden. Onbegrijpelijk, maar daar is niets meer van terug te vinden. In North Beach werden werden we naar kroegen en kunstwinkeltjes gedirigeerd waar goed bedoeld (voor de eigen portemonnee) amateurisme de norm was.
Vanmiddag maakten we een flinke bustocht om open ateliers in Hunters Point Wharf te bezoeken. Hunters Point is een voormalig havengebied, waar in leegstaande loodsen en oude havenkantoren grote aantallen kunstenaars hun atelier hebben. Ondanks de stromende regen was het er erg druk en de stemming zat er in bij het publiek. Er was dan ook organische dim sum en pompoensoep. En: honderden kunstenaars bij elkaar, allemaal netjes van elkaar afgescheiden in eigen, ruimbemeten suites aan lange, naar schimmel en terpentijn ruikende gangen.

De ateliers waren volgepropte verkoopstandjes met een gretig oog op mogelijke kopers, waarvan kennelijk wordt verwacht dat ze vooral in zijn voor opgeleukte ansichtkaarten. De sustainable stadsgezichten met cable cars en de Golden Gate Bridge waren niet van de lucht. Daarnaast veel stillevens, zwierige potloodnaakten en expressionistische abstracten. Genoten hebben we vooral van de vele tafels met nootjes, organische chocoladekoekjes, franse kaas en crackers. En natuurlijk van die ene maniak die zich specialiseert in felrealistische yin en yang sculpturen van barende vrouwen.





http://www.artspan.org