Freedom's just another word

Deze kroeg aan het begin van onze straat, de Paper Mill Creek Saloon schijnt een van de plekken te zijn geweest waar Janis Joplin zich graag, vergezeld van wat Hell's Angels, vol liet lopen. Zonder dat we 't vooraf in de gaten hadden, zijn we alsnog in het hart van ouwehippieland terecht gekomen.


Ons huis hier is een warmbloedig ingericht hol vol boeddistische spreuken en zelfgeschreven gedichten, eigen pottenbaksels, Ierse muziekinstrumenten, een weefgetouw, niet te tillen vooroorlogse gietijzeren bakpannen en een keukenkast vol niet te betalen guilt free geproduceerde producten.


In Fairfax, het naburige dorp, speelden Jefferson Airplane en The Grateful Dead nog eens een potje softbal. Het is tevens de woonplaats van Van Morrison en diens ouders, die er van hun zoon een platenwinkel cadeau kregen. Alles is hier organisch, van de damesmode tot aan de stomerij.



Deze onbespoten reïncarnatie van Janis zagen we vandaag rondhangen bij een bushalte. Bussen en hippies, ze horen bij elkaar, nog altijd.








On the bus... Je ziet ze hier nog ongefossileerd, in het wild. Deze blonde Vader Tijd, voorzien van een met gaffertape bijeengehouden gitaar en PVC-wandelstaf ontmoetten we tijdens twee afzonderlijke busritten. Hij woonde in Nepal en India, schrijft boeken en gedichten over ruimteschepen en Gestalt-therapie en legt je in 5 minuten uit hoe de wereld in elkaar steekt én genezen kan worden van alle neurosen.

Morgenochtend reizen we terug naar Nederland.

Rehab

In een kamertje zoals dit moet het geëindigd zijn, het leven van de aardigste snarenvirtuoos in de rock & roll. Het plaatje is afkomstig van de website van Serenity Knolls, want je kan er natuurlijk niet zo maar zelf even gaan koekeloeren. Als dat al enige zin zou hebben.
Niettemin: toch maar wat feiten over hoe het nu precies zat, bij elkaar geharkte informatie van verschillende fansites - de deadheads onder de lezers moeten het maar zeggen als ik bepaalde finesses mis.

Jerry Garcia behoorde tot de allereerste generatie psychedelici, die onbekommerd drugs had gebruikt. Dus Jerry was verslaafd geraakt, had bovendien slechte eetgewoonten en leed aan suikerziekte. In 1986 was hij daardoor al eens vijf dagen in coma geraakt. In 1989 bezocht hij voor het eerst een afkickkliniek. In 1995 probeerde hij het opnieuw, hier om de hoek dus.

Voorbij het plaatselijke 'Peace Center' (Stop moord in Gaza, Amerika uit Irak) bereik je de kliniek, toch nog een flink stukje bergop. De omgeving is adembenemend.
Geen hekken, wel een verzameling van die uiterst vriendelijke stafleden (of waren het vergevorderde rehabs?)
Ja, inderdaad, hier is Jerry Garcia overleden.
We willen niet storen.
'Yeah, we understand. You come in peace.'

Iemand gaat vragen of we mogen rondkijken en we komen in een soort lobby waarin comfortabele banken in een kring staan. Een heel vriendelijke grijze mevrouw zegt dat we hier absoluut niet mogen komen.


In de periode voor Jerry hierheen kwam, begon hij af te takelen. Hij verloor de macht over zijn gitaar, moest soms tijdens het spelen van een nummer eraan worden herinnerd welk nummer hij ook alweer aan het spelen was.
Dan: hartstilstand. Er zijn heads die suggereren dat er iemand met lekkernijen langs moet zijn gekomen, maar dat lijkt me onaannemelijk in deze omgeving.


In Golden Gate Park wordt een groot herdenkingsconcert gehouden. Jerry wordt na een besloten dienst in zijn woonplaats San Rafael (hier vlakbij in Marin County) gecremeerd. Vlak voor de uitvaart wordt nog even de familie-auto gestolen door een 16-jarig meisje. Zijn weduwe houdt zijn twee eerdere vrouwen (waaronder Mountain Girl, de oude Merry Prankster, met wie hij twee kinderen had) buiten de episcopale kerkdeur. De ene helft van zijn as wordt in Ganges uitgestrooid, de andere helft in de Frisco Bay. Ook daar mocht Mountain Girl niet bij zijn.

Off the road

Het blijkt dat we hier op een paar honderd meter wonen van de sterfplek van Jerry Garcia. Loop in Google Maps met de streetview-functie van ons huis naar 145 Tamal Road, waar zich de afkickkliniek bevindt waar Jerry, 53 jaar oud, in 1995 stierf.
Op de plek zelf is, althans in Google Maps, niets te zien. Vandaag zullen we naar de plek toegaan om er het onze van te halen.
(NB: Soms duurt het lang voor de streetview is ingeladen, dan zie je hieronder niets. Even wachten! Gebruik pijltjestoetsen om door de straatfoto te bewegen. Je kan ook omhoog kijken, gebruik daarvoor het wijshandje. Even wennen, maar wel leuk.)

Grotere kaart weergeven


Grotere kaart weergeven

Jerry died - Official news
From: John Heckler
Date: 9 Aug 1995 17:07:26 GMT
Organization: Mead Data Central, Dayton OH
Copyright 1995 Reuters, Limited Reuters

Jerry Garcia, the lead guitarist of veteran rock band the Grateful Dead, died of apparent natural causes Wednesday, the Marin County Sheriff's Office said.
Ken Frey, a detective at the sheriff's office, said Garcia was found dead at 4.23 am (723 EDT) by staff members at Serenity Knolls, a drug and alcohol treatment facility at Forest Knolls in California. Attempts to revive him were unsuccessful.
Garcia, 53, had suffered from diabetes and general ill health for several years.
An American cultural phenomenon for more than a quarter century, the Grateful Dead was one of the leading bands of San Francisco's 1960's flower power movement.
They extended their reach over the ensuing decades becoming one of the world's most popular draws on the concert circuit even though they rarely had hit albums.
The group was formed in 1966 and was one of the icons of the 60s and 70s. Jerry Garcia along with fellow guitarist Bob Weir, bass player Phil Lesh and drummer Bill Kreutzman were original members. Drummer Mickey Hart joined in 1967.
Garcia, born Jerome John Garcia in San Francisco in 1942, was the son a band leader. He dropped out of high school at 17 and worked as a salesman and teacher in California before forming the Warlocks rock group in 1965. The following year the Warlocks became the Grateful Dead.

http://www.hoboes.com/pub/Fenario/Jerry/News.html

The Mountain

Een hele tijd geleden waren we in Woodstock (ja, precies, waar het allemaal gebeurde). Woodstock is een klein plaatsje in de Catskill Mountains ten noorden van New York (de stad). Daar, in de bossen, begreep ik ineens iets van de essentie van de Amerikaanse muziek waarmee ik ben opgegroeid. Hoe die muziek zich doorlopend probeert te verhouden tot de werkelijkheid van dit continent, dit immense land van onbegrensde dromen en verpletterende nachtmerries. Luister naar de teksten van Bob Dylan, van Steve Earle, van John Hiatt, enfin noem ze maar op, de lijst is oneindig, dan doemt daar doorlopend Amerika in op als een mythisch decor. Het land is een archetype van zichzelf. Ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen. Maar alles wordt hier direct een verhaal. Het dagelijkse leven is er hier nooit zo maar het dagelijkse leven. Het moet allemaal verteld worden, vertaald in woorden, beelden, klanken die iets uitdrukken van het sublieme.
Sinds we in Woodstock waren, ben ik gaan houden van schilders zoals Thomas Cole, die dit portret van de Kaaterskill Falls bij Woodstock maakte. Zijn schilderijen zijn vaak over de top, maar toch kloppen ze voor mij, want alleen door middel van overdrijving kom je enigszins bij de ervaring van het Amerikaanse continent.
In alle goeie Amerikaanse kunst zie je het terug: dat verklanken van genadeloze tweeslachtigheid. Hoop en angst, onderweg zijn om 't allemaal onder controle te krijgen. Kerouacs On the Road, Coles verkennningen van de wildernis, Bob Dylans Never Ending Tour.

Our house is a very very very fine house

De laatste dagen van de reis wonen we in Marin County, over de Golden Gate Bridge. Een andere wereld. Het land van de sequoia's, de redwoods, de oerbossen met gigantische naaldbomen. Ze staan hier gewoon aan het weggetje waar onze houten cabin aan staat, bergop verscholen tussen de van kleur verschietende loofbomen.

http://www.homeforexchange.com/USA/California/9918-Secluded-canyon-home-close-to-beaches-hiking-and-San-Francisco.html

As I pulled away slowly, feeling so holy